парке́т, -у, М -ке́це, м.

Насціл на падлозе з дошчачак у форме розных узораў геаметрычных фігур.

|| прым. парке́тны, -ая, -ае.

Паркетная падлога.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парке́тный парке́тны;

парке́тный пол парке́тная падло́га;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падло́га, -і, ДМ -ло́зе, мн. -і, -ло́г, ж.

Насціл у памяшканні, па якім ходзяць.

Паркетная п.

Земляная п. (утрамбаваная зямля без насцілу).

|| прым. падло́гавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падло́га ж. пол м.;

парке́тная п. — парке́тный пол

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парке́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. парке́тны парке́тная парке́тнае парке́тныя
Р. парке́тнага парке́тнай
парке́тнае		 парке́тнага парке́тных
Д. парке́тнаму парке́тнай парке́тнаму парке́тным
В. парке́тны (неадуш.)
парке́тнага (адуш.)		 парке́тную парке́тнае парке́тныя (неадуш.)
парке́тных (адуш.)
Т. парке́тным парке́тнай
парке́тнаю		 парке́тным парке́тнымі
М. парке́тным парке́тнай парке́тным парке́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

парке́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да паркету. Паркетны матэрыял. Паркетны станок. // Зроблены з паркету. Паркетная падлога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падло́га, ‑і, ДМ ‑лозе, ж.

1. Насціл у памяшканні, па якім ходзяць. Паркетная падлога. □ Глеб Іванавіч устаў і захадзіў па цеснай хаце, прыслухоўваючыся, як рыпіць падлога пад нагамі. Дуброўскі. Млын калаціўся, скрыпеў падлогаю, гуў камянямі. Чорны.

2. Дол, ніз (пераважна ў жыллёвым памяшканні). Насцілу ў хаце яшчэ не было, падлога засталася земляная. Кавалёў. У зямлянку з дзвярэй прарвалася вада, яна залівала гліняную падлогу. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́фля, ‑і, ж.

Керамічны выраб для абліцоўкі сцен і печаў у выглядзе пліткі, вугла, часткі карніза. Бліскучыя каляровыя кафлі, якімі аздабляюцца ўсе будынкі, захоўваюць свой колер па працягу трохсот — чатырохсот гадоў. В. Вольскі. / у знач. зб. — Гэта ж мы з вамі ляльку, а не кватэру зрабілі, кухня і ванна абкладзены белаю кафляю, падлога паркетная, на столі лепка... Арабей. Другі куток [пакоя] займала прыгожая грубка з узорыстай цёмнай кафлі. Васілевіч.

[Ням. Kachel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)