парашю́т парашу́т, -та м.;

пры́гать с парашю́том скака́ць з парашу́там;

сбро́сить на парашю́те скі́нуць на парашу́це;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парашу́т м. парашю́т;

скака́ць з ~там — пры́гать с парашю́том;

скі́нуць на ~шу́це — сбро́сить на парашю́те

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Парашу́т ’прыстасаванне ў выглядзе вялікага парасона, прызначанае для спуску людзей, грузаў з лятальных апаратаў, для тармажэння пры пасадцы самалётаў і пад.’ (ТСБМ). З рус. парашю́т ’тс’ (параўн. Крукоўскі, Уплыў, 80, 83) < франц. parachute, якое ўтворана ад італ. para ’абараняй’ і франц. chute, ’падзенне’ (Фасмер, 3, 205). З рус. парашюти́ст таксама бел. парашуты́ст.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)