паралі́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. паралі́чны паралі́чная паралі́чнае паралі́чныя
Р. паралі́чнага паралі́чнай
паралі́чнае		 паралі́чнага паралі́чных
Д. паралі́чнаму паралі́чнай паралі́чнаму паралі́чным
В. паралі́чны (неадуш.) паралі́чную паралі́чнае паралі́чныя (неадуш.)
Т. паралі́чным паралі́чнай
паралі́чнаю		 паралі́чным паралі́чнымі
М. паралі́чным паралі́чнай паралі́чным паралі́чных

Крыніцы: krapivabr2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пара́лічны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пара́лічны пара́лічная пара́лічнае пара́лічныя
Р. пара́лічнага пара́лічнай
пара́лічнае		 пара́лічнага пара́лічных
Д. пара́лічнаму пара́лічнай пара́лічнаму пара́лічным
В. пара́лічны (неадуш.)
пара́лічнага (адуш.)		 пара́лічную пара́лічнае пара́лічныя (неадуш.)
пара́лічных (адуш.)
Т. пара́лічным пара́лічнай
пара́лічнаю		 пара́лічным пара́лічнымі
М. пара́лічным пара́лічнай пара́лічным пара́лічных

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паралі́чны парали́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пара́лічны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да паралічу. Паралічны прыпадак.

2. Паражоны паралічам. Паралічны хворы. / у знач. наз. пара́лічны, ‑ага, м.; пара́лічная, ‑ай, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пара́ліч, -у, м.

Хвароба, якая пашкоджвае нервовую сістэму і пры якой асобныя органы або частка цела трацяць здольнасць да адвольных рухаў.

П. ног.

Разбіты паралічам.

|| прым. пара́лічны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парали́чный

1. прил. пара́лічны, пара́люшны;

2. сущ. пара́лічны, -нага м., пара́люшны, -нага м.; паралі́тык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)