папрычапля́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. папрычапля́ю папрычапля́ем
2-я ас. папрычапля́еш папрычапля́еце
3-я ас. папрычапля́е папрычапля́юць
Прошлы час
м. папрычапля́ў папрычапля́лі
ж. папрычапля́ла
н. папрычапля́ла
Загадны лад
2-я ас. папрычапля́й папрычапля́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час папрычапля́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

папрычапля́ць сов., см. папрычэ́пліваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папрычапля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што.

Тое, што і папрычэпліваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папрычэ́пліваць, -аю, -аеш, -ае; -аны і папрычапля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак., што.

Прычапіць усё, многае.

П. шторы да карнізаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прицепи́ть сов., в разн. знач. прычапі́ць, мног. папрычэ́пліваць, папрычапля́ць; см. прицепля́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пачапа́ць ’начапляць, нанізаць, панавешваць’ (Нас.). З польск. poczepiać ’паначапляць адно за адным, папрычапляць’. Канчатак, беларускі (‑аць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)