панібра́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
панібра́т |
| Р. |
панібра́та |
| Д. |
панібра́ту |
| В. |
панібра́та |
| Т. |
панібра́там |
| М. |
панібра́це |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
панібра́т, ‑а, М ‑браце, м.
Разм. Блізкі знаёмы, прыяцель. З людзьмі [пісар Дулеба] сходзіцца борзда і адразу ўваходзіць у ролю панібрата. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Панібра́т ’блізкі знаёмы, прыяцель’ (ТСБМ), панібра́цкі, панібра́цтва ’залішняя бесцырымоннасць, фамільярнасць у абыходжанні’. Рус. панибра́т, укр. панібра́т. Запазычанне з польск. кл. скл. адз. л. panie bracie ’тс’ (Праабражэнскі, 2, 11; Фасмер, 3, 197).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)