паначы́
прыслоўе
| станоўч. |
выш. |
найвыш. |
| паначы́ |
- |
- |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
паначы́ нареч., см. по́начы
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паначы́, прысл.
Разм. Тое, што і поначы. [Сяляне:] — Што вы за людзі? Чаго паначы швэндаецеся па лесе? Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пана́ча
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Пана́ча |
| Р. |
Пана́чы |
| Д. |
Пана́чы |
| В. |
Пана́чу |
| Т. |
Пана́чай
Пана́чаю |
| М. |
Пана́чы |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
швэ́ндацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Разм. неадабр. Хадзіць узад-уперад без справы, без занятку; брадзіць, сноўдацца. — А мой чалавек недзе па дварэ швэндаецца, — быццам адгадваючы Аленіны думкі, гаворыць Малання. Мележ. Міколку з дзедам спынілі некалькі чалавек, акружылі, запыталі сурова: — Што вы за людзі? Чаго паначы швэндаецеся па лесе? Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)