паначапля́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. паначапля́ю паначапля́ем
2-я ас. паначапля́еш паначапля́еце
3-я ас. паначапля́е паначапля́юць
Прошлы час
м. паначапля́ў паначапля́лі
ж. паначапля́ла
н. паначапля́ла
Загадны лад
2-я ас. паначапля́й паначапля́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час паначапля́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паначапля́ць сов., см. паначэ́пліваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паначапля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што і чаго.

Разм. Тое, што і паначэпліваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паначэ́пліваць, -аю, -аеш, -ае; -аны і (разм.) паначапля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак., што і чаго.

Начапіць на каго-, што-н. усё, многае або ў вялікай колькасці.

П. вёдры на крукі.

П. шаблі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пачапа́ць ’начапляць, нанізаць, панавешваць’ (Нас.). З польск. poczepiać ’паначапляць адно за адным, папрычапляць’. Канчатак, беларускі (‑аць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)