пана́длівы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пана́длівы пана́длівая пана́длівае пана́длівыя
Р. пана́длівага пана́длівай
пана́длівае		 пана́длівага пана́длівых
Д. пана́дліваму пана́длівай пана́дліваму пана́длівым
В. пана́длівы (неадуш.)
пана́длівага (адуш.)		 пана́длівую пана́длівае пана́длівыя (неадуш.)
пана́длівых (адуш.)
Т. пана́длівым пана́длівай
пана́дліваю		 пана́длівым пана́длівымі
М. пана́длівым пана́длівай пана́длівым пана́длівых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пана́длівы разг.

1. пова́дливый;

2. притяга́тельный, привлека́тельный, соблазни́тельный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пана́длівы, ‑ая, ‑ае.

Які панадзіўся рабіць што‑н. непажаданае, лёгка паддаецца на што‑н. непажаданае. Панадлівы хадзіць у шкоду. □ [Домна:] — Два пеўні ёсць — адзін дужа панадлівы ў грады. Гроднеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пана́длівасць ж., разг. притяга́тельность, привлека́тельность, соблазни́тельность; см. пана́длівы 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пана́дзіцца ’прывучыцца, набыць звычку да чаго-н. непажаданага’ (ТСБМ, ТС, Сл. ПЗБ), пана́длівы, пана́дны, пана́да, пана́дка ’дрэнная звычка’. Прэфіксальны зваротны дзеяслоў ад надзіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сквапны, квапны, хцівы, ласы, лакомы, падкі; ахвочы, панадлівы, памаўзлівы (разм.); няўтольны, ненаедны, ненажэрлівы (перан.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)