панагі́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. панагі́я панагі́і
Р. панагі́і панагі́й
Д. панагі́і панагі́ям
В. панагі́ю панагі́і
Т. панагі́яй
панагі́яю		 панагі́ямі
М. панагі́і панагі́ях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

панагі́я ж., церк. панаги́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

панагі́я, ‑і, ж.

Нагрудны знак праваслаўных епіскапаў у выглядзе невялікай упрыгожанай іконы на ланцужку.

[Грэч. panagía.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Панагі́я ’нагрудны знак праваслаўных епіскапаў у выглядзе невялікай упрыгожанай іконы на ланцужку’ (ТСБМ). Рус. панаги́я ’вобраз божай мацеры, які носяць архіерэі на грудзях; прасфора ў гонар Багародзіцы’, ст.-рус., ц.-слав. панагия ’тс’, ст.-рус. понагия ’тс’. З грэч. Παναγία ’прасвятая (эпітэт Багародзіцы)’ (гл. Фасмер, 3, 196; Праабражэнскі, 2, 11).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

панаги́я церк. панагі́я, -гі́і ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)