пампаду́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пампаду́р пампаду́ры
Р. пампаду́ра пампаду́раў
Д. пампаду́ру пампаду́рам
В. пампаду́ра пампаду́раў
Т. пампаду́рам пампаду́рамі
М. пампаду́ру пампаду́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пампаду́р м., ирон. помпаду́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пампаду́р, ‑а, м.

Уст. Адміністратар-самадур.

[Па імені фаварыткі французскага караля Людовіка XV маркізы Пампадур.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пампаду́р уст. ’адміністратар-самадур’ (ТСБМ), ’дурны ганарлівец’ (Нас.). З рус. помпаду́р ’тс’ (у гэтым значэнні ўпершыню ужыў Салтыкоў–Шчадрын — ССРЛЯ, 10, 1207) ад імя фаварыткі французскага караля Людовіка XV маркізи дэ Пампадур (Фасмер, 3, 324).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

помпаду́р ирон. пампаду́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)