памара́нін
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
памара́нін |
памара́не |
| Р. |
памара́ніна |
памара́н |
| Д. |
памара́ніну |
памара́нам |
| В. |
памара́ніна |
памара́н |
| Т. |
памара́нінам |
памара́намі |
| М. |
памара́ніне |
памара́нах |
Крыніцы:
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
памара́нін,
гл. памаране.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
поморя́нин памара́нін, -на м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
памара́не, ‑ран; адз. памаранін, ‑а, м.; памаранка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. памаранкі, ‑нак; ж.
Жыхары памор’я.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)