палі́ўшчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
палі́ўшчык |
палі́ўшчыкі |
| Р. |
палі́ўшчыка |
палі́ўшчыкаў |
| Д. |
палі́ўшчыку |
палі́ўшчыкам |
| В. |
палі́ўшчыка |
палі́ўшчыкаў |
| Т. |
палі́ўшчыкам |
палі́ўшчыкамі |
| М. |
палі́ўшчыку |
палі́ўшчыках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
палі́ўшчык, ‑а, м.
Рабочы, які займаецца паліваннем.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
обли́вщик спец. палі́ўшчык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)