паліяты́ў, -ты́ву, м. (кніжн.).

Лякарства або наогул сродак, які дае толькі часовую палёгку; паўмера.

|| прым. паліяты́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паліяты́ў

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паліяты́ў паліяты́вы
Р. паліяты́ву паліяты́ваў
Д. паліяты́ву паліяты́вам
В. паліяты́ў паліяты́вы
Т. паліяты́вам паліяты́вамі
М. паліяты́ве паліяты́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паліяты́ў, -ты́ву м., прям., перен. паллиати́в

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паліяты́ў, ‑тыву, м.

Кніжн.

1. Лякарства або іншы сродак, які дае часовую палёгку хвораму, але не вылечвае хваробы.

2. перан. Сродак, які ўяўляе сабой частковае вырашэнне задачы, які дае часовы выхад з цяжкага становішча.

[Фр. palliatif.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паліяты́ў ’лякарства або іншы сродак, які дае часовую палёгку хвораму; сродак, які дае часовы выхад з цяжкага становішча’ (ТСБМ). Праз рус. палиати́в ’часовы сродак’, дзе праз ням. Palliativ або франц. pälliatif ’тс’ < лац. palliāre ’пакрываць, ахінаць’ < pallium ’плашч’ (Гл. Фасмер, 3, 192).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

полиати́в паллиати́в прям., перен. паліяты́ў, -ты́ву м.;

полиати́вы паллиати́вы официа́льных заявле́ний паліяты́вы афіцы́йных зая́ў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)