Verbum

палі́тык, -а, мн. -і, -аў, м.

Палітычны дзеяч, асоба, якая займаецца пытаннямі палітыкі; знаўца палітыкі.

Дальнабачны п.

знешнепаліты́чны, -ая, -ае.

Які мае адносіны да знешняй палітыкі

З. курс.

міжнаро́днік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Спецыяліст па пытаннях міжнароднай палітыкі, міжнароднага права, міжнароднага становішча.

апаліты́зм, -у, м.

Абыякавасць да пытанняў палітыкі, ухіленне ад удзелу ў грамадска-палітычным жыцці.

|| прым. апаліты́чны, -ая, -ае.

палітало́гія, -і, ж.

Навука, якая вывучае палітычную сістэму і палітычнае жыццё, праблемы ўнутранай палітыкі і міжнародных зносін.

|| прым. паліталагі́чны, -ая, -ае.

апаліты́чны, -ая, -ае.

1. гл. апалітызм.

2. Які ўхіляецца ад удзелу ў грамадска-палітычным жыцці, абыякавы да пытанняў і праблем палітыкі.

|| наз. апаліты́чнасць, -і, ж.

апры́чніна, -ы, ж.

1. гіст. Сістэма надзвычайных мер, ажыццёўленая царом Іванам IV Грозным для разгрому баярска-княжацкай апазіцыі і ўмацавання самадзяржаўя.

2. Частка дзяржаўных тэрыторый, якія знаходзіліся ў кіраванні цара Івана IV і служылі яму апорай у насаджэнні сваёй палітыкі.

3. Спецыяльнае войска цара Івана IV для правядзення яго палітыкі, высочвання і выкаранення «крамолы».

|| прым. апры́чны, -ая, -ае.

Апрычнае войска.

Апрычныя ўладанні.