паліно́м
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
паліно́м |
паліно́мы |
| Р. |
паліно́ма |
паліно́маў |
| Д. |
паліно́му |
паліно́мам |
| В. |
паліно́м |
паліно́мы |
| Т. |
паліно́мам |
паліно́мамі |
| М. |
паліно́ме |
паліно́мах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
паліно́м м., архит. полино́м
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паліно́м, ‑а, м.
Спец. Тое, што і мнагачлен.
[Ад грэч. polý — многа і nomos — частка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
полино́м мат. паліно́м, -ма м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)