палё́ўка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
палё́ўка |
палё́ўкі |
| Р. |
палё́ўкі |
палё́вак |
| Д. |
палё́ўцы |
палё́ўкам |
| В. |
палё́ўку |
палё́вак |
| Т. |
палё́ўкай
палё́ўкаю |
палё́ўкамі |
| М. |
палё́ўцы |
палё́ўках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Пляўкі ’плады дзікай яблыні’ (в.-дзв., мсцісл., клім., ЛА, 1), пляўка ’тс’ (мсцісл., З нар. сл.), пыляўкі ’тс’ (дубр., горыц., краснап., тамсама): поліўкі ’дзікія яблыні і грушы на полі’ (бяроз., ЛА, 1). У выніку рэдукцыі з палёўкі палёўкі < поле (гл.), гл. Крывіцкі, З нар. сл., 134.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)