паля́чка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. паля́чка паля́чкі
Р. паля́чкі паля́чак
Д. паля́чцы паля́чкам
В. паля́чку паля́чак
Т. паля́чкай
паля́чкаю		 паля́чкамі
М. паля́чцы паля́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паля́чка ж., см. по́лька I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паля́чка,

гл. палякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поля́чка разг. паля́чка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́лька

‘палячка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. по́лька по́лькі
Р. по́лькі по́лек
Д. по́льцы по́лькам
В. по́льку по́лек
Т. по́лькай
по́лькаю		 по́лькамі
М. по́льцы по́льках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ля́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Уст. Полька, палячка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́лька​I по́лька, -кі ж., паля́чка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паля́кі, ‑аў; адз. паляк, ‑а, м.; полька, ‑і, ДМ ‑льцы; мн. полькі, ‑лек; і палячка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. палячкі, ‑чак; ж.

Заходнеславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Польшчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ма́лец, мальца, м.

Разм. Падлетак, юнак; хлопец. Увесь іх выпуск — сто сорак мальцаў і дзяўчат — усе большыя за Міхася. Брыль. Выедзе пан Дастаеўскі да Варшавы, або ў госці да суседзяў, або на ловы ў пушчу, — палячка толькі таго і чакае. Гукне мальца да сябе і просіць, каб ён іграў. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)