Палякі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Палякі́
Р. Паляко́ў
Д. Паляка́м
В. Палякі́
Т. Паляка́мі
М. Паляка́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паля́кі, -аў, адз. -ля́к, -а, м.

Заходнеславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Польшчы.

|| ж. по́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек.

|| прым. по́льскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паля́кі, ‑аў; адз. паляк, ‑а, м.; полька, ‑і, ДМ ‑льцы; мн. полькі, ‑лек; і палячка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. палячкі, ‑чак; ж.

Заходнеславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Польшчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паля́кі, паля́к ’заходнеславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Польшчы’ (ТСБМ). Рус., укр. поля́к ’тс’. Паводле Фасмера (3, 322), запазычанне з польск. polak, мн. л. polacy < poljaninъ ’жыхар Вялікапольшчы’, адкуль стала агульнай назвай палякаў (Фасмер, 3, 322).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

по́лька³ гл. палякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́льскі гл. палякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паля́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паля́к паля́кі
Р. паля́ка паля́каў
Д. паля́ку паля́кам
В. паля́ка паля́каў
Т. паля́кам паля́камі
М. паля́ку паля́ках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паля́к,

гл. палякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паля́чка,

гл. палякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ля́хі, ‑аў; адз. лях, ‑а, м.

Уст. Палякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)