пало́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто займаецца полівам чаго-н.

|| ж. пало́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пало́льшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пало́льшчык пало́льшчыкі
Р. пало́льшчыка пало́льшчыкаў
Д. пало́льшчыку пало́льшчыкам
В. пало́льшчыка пало́льшчыкаў
Т. пало́льшчыкам пало́льшчыкамі
М. пало́льшчыку пало́льшчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пало́льшчык м. поло́льщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пало́льшчык, ‑а, м.

Той, хто поле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пало́льшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да палольшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поло́льщик (рабочий) пало́льшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)