па́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. па́л
Р. па́лу
Д. па́лу
В. па́л
Т. па́лам
М. па́ле

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пал, -лу м. нака́л, страсть ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пал​II м., мор. па́ля, -лі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пал​I м., обл.

1. (пожар) пажа́р, -ру м.;

2. (выжигание) выпа́льванне, -ння ср.;

3. (выжженное место) выжа́ра, -ры ж., выжа́рына, -ны ж.; (под пахоту) ля́да, -да ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пал, ‑у, м.

1. Разм. Тое, што і запал ​1 (у 2 знач.). Пытанне, кінутае ў натоўп так проста і неспадзявана, ахаладзіла пал сялянскай злосці. Колас. Крэмез.. з палам даводзіў Размысловічу: — Укладзёмся да трыццатага. От пабачыш! Шынклер.

2. Абл. Павышаная тэмпература цела пры хваробе; гарачка. Сцягнуўшы з печы .. старую, вынашаную сівую суконную жакетку, [маці] ускінула на ногі [Тані]. — Гарыць агнём... Пал у дзяўчыны. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пал ’страсць, заўзятасць’; абл. ’павышаная тэмпература цела пры хваробе; гарачка’ (ТСБМ), ’спёка’ (Касп.), ’гарачка’ (Сл. ПЗБ, Мат. Гом.). Рус. пал ’стэпавы, лясны пажар’. Бязафіксны дэрыват ад паліць (гл.) (Фасмер, 3, 190).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паль обл., см. пал​I 3.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́паліна ж. пал м., паль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па́ля ж.

1. сва́я;

2. мор. пал м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́гар, -ру м. пал; (в лесу — ещё) прога́р, прога́рина ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)