паку́рчыць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
паку́рчу |
паку́рчым |
| 2-я ас. |
паку́рчыш |
паку́рчыце |
| 3-я ас. |
паку́рчыць |
паку́рчаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
паку́рчыў |
паку́рчылі |
| ж. |
паку́рчыла |
| н. |
паку́рчыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
паку́рчы |
паку́рчыце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
паку́рчыўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
паку́рчыць сов.
1. (о многих) подогну́ть, поджа́ть;
2. покоро́бить, покорёжить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паку́рчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.
1. звычайна безас. Звесці курчам. Рукі пакурчыла.
2. Пагнуць, пакрывіць усё, многае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паку́рчаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад пакурчыць.
2. у знач. прым. Пагнуты, пакрыўлены, скурчаны. Усюды валяліся абгарэлыя, пакурчаныя рэбры вагонаў, перакуленыя, знявечаныя паравозы, .. узарваныя рэйкі... Шчарбатаў. У рэчку ўпалі пакурчаныя лісці, вецер пагнаў іх да чаротаў, што раслі навокал топкіх берагоў. Гурскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)