пако́йчык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пако́йчык пако́йчыкі
Р. пако́йчыка пако́йчыкаў
Д. пако́йчыку пако́йчыкам
В. пако́йчык пако́йчыкі
Т. пако́йчыкам пако́йчыкамі
М. пако́йчыку пако́йчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пако́йчык м., уменьш.-ласк. ко́мнатка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бако́ўка, -і, ДМ -ко́ўцы, мн. -і, -ко́вак, ж.

Бакавы пакойчык у хаце; бакавая прыбудова пры чым-н.

Спаць у бакоўцы.

|| прым. бако́вачны, -ая, -ае.

Баковачнае акно.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паме́жны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Сумежны. Ахопленая трывогай,.. [Настачка] выйшла ў памежны пакойчык. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

го́ренка ж., уменьш.-ласк., уст., обл. святлі́чка, -кі ж., пако́йчык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ква́пны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і сквапны. Квапным вокам [Міхля] акінула Харытонаў пакойчык. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Са́лька ’вышкі, зробленыя над свіранам, накшталт каланчы ў гасподскіх і шляхецкіх дамах для вывешвання вяндліны, сала і да т. п.’ (Нас.), ’пакойчык пад дахам’, ’падстрэшак’ (іўеў., ашм., даўг., Сл. ПЗБ), ’вышкі’ (Байк. і Некр.). Памяншальнае да саля (гл.), або запазычанне з польск. salka ’невялікі пакойчык, які выступае над дахам’; гл. Брукнер, 479.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

неабжы́ты, ‑ая, ‑ае.

Такі, у якім яшчэ мала жылі; нежылы. Пакойчык у старшыні быў маленькі і зусім неабжыты. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неправе́траны, ‑ая, ‑ае.

Які не праветрываўся, не быў праветраны. [Гаспадар] павёў гасцей у глыб свае хаты, у чысты пакойчык, хоць і неправетраны. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мезані́н, ‑а, м.

Няпоўны паверх, пабудаваны над сярэдзінай дома. Дом з мезанінам. □ Над ганкам — надбудова-мезанін, там пакойчык для каго з прыезджых ці для дачкі, як падрасце. Хадкевіч.

[Іт. mezzanino.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)