паклы́чыць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
паклы́чу |
паклы́чым |
| 2-я ас. |
паклы́чыш |
паклы́чыце |
| 3-я ас. |
паклы́чыць |
паклы́чаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
паклы́чыў |
паклы́чылі |
| ж. |
паклы́чыла |
| н. |
паклы́чыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
паклы́ч |
паклы́чце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
паклы́чыўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
паклы́чыць сов., разг. помя́ть; поко́мкать, вскло́чить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паклы́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Разм. Ускудлаціць, пакамячыць. Паклычыць валасы. Паклычыць кудзелю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паклы́чаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад паклычыць.
2. у знач. прым. Ускудлачаны, пакамечаны. Раіса Андрэеўна пяшчотна пацалавала Сярожу, расчасала на галоўцы белыя паклычаныя валасы. Гроднеў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)