пакая́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пакая́нны пакая́нная пакая́ннае пакая́нныя
Р. пакая́ннага пакая́ннай
пакая́ннае		 пакая́ннага пакая́нных
Д. пакая́ннаму пакая́ннай пакая́ннаму пакая́нным
В. пакая́нны (неадуш.)
пакая́ннага (адуш.)		 пакая́нную пакая́ннае пакая́нныя (неадуш.)
пакая́нных (адуш.)
Т. пакая́нным пакая́ннай
пакая́ннаю		 пакая́нным пакая́ннымі
М. пакая́нным пакая́ннай пакая́нным пакая́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пакая́нны, -ая, -ае (кніжн.).

Які ўтрымлівае ў сабе пакаянне; вінаваты.

П. выгляд.

Пакаяннае пісьмо.

Напісаць пакаянную (наз.).

◊

Пакаяннай галавы меч не сячэ (прыказка) — таму, хто прызнаў сваю віну, трэба дараваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пакая́нны покая́нный; пови́нный;

◊ ~ннай галавы́ меч не сячэ́ — посл. пови́нную го́лову меч не сечёт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пакая́нны, ‑ая, ‑ае.

Які змяшчае ў сабе пакаянне. А галаву свідравала адна пакаянная думка: «Навошта я браў паручыцельства ў Пазняка?..» Дуброўскі. / у знач. наз. пакая́нная, ‑ай, ж. Хадзіла нават такая пагалоска, што Мілеўскі потайкам паслаў просьбу да земскага начальніка. Ён пісаў пакаянную, прасіў закінуць за яго слова перад адпаведным начальствам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

покая́нный пакая́нны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пови́нный

1. (виновный) вінава́ты;

2. (раскаявшийся) уст. пакая́нны;

◊

пови́нную го́лову меч не сечёт посл. пакая́ннай галавы́ не сціна́юць; пакая́ннай галавы́ і меч не ймець; пако́рнага і меч не сячэ́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)