паканча́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
паканча́ю |
паканча́ем |
| 2-я ас. |
паканча́еш |
паканча́еце |
| 3-я ас. |
паканча́е |
паканча́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
паканча́ў |
паканча́лі |
| ж. |
паканча́ла |
| н. |
паканча́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
паканча́й |
паканча́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
паканча́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
паканча́ць сов. (всё, многое) ко́нчить, зако́нчить, око́нчить;
п. рабо́ту — ко́нчить (зако́нчить, око́нчить) рабо́ту;
дзе́ці ~ча́лі шко́лу — де́ти ко́нчили (зако́нчили, око́нчили) шко́лу
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паканча́ць, ‑ае; ‑аем, ‑аеце, ‑аюць; зак., што.
Разм. Кончыць, завяршыць што‑н. — пра ўсіх, многіх. Паканчалі школу дзеці. Паканчалі мужчыны работу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
поконча́ть сов., разг. паканча́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)