пазуме́нтнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пазуме́нтнік |
пазуме́нтнікі |
| Р. |
пазуме́нтніка |
пазуме́нтнікаў |
| Д. |
пазуме́нтніку |
пазуме́нтнікам |
| В. |
пазуме́нтніка |
пазуме́нтнікаў |
| Т. |
пазуме́нтнікам |
пазуме́нтнікамі |
| М. |
пазуме́нтніку |
пазуме́нтніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пазуме́нтнік м. позуме́нтщик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пазуме́нтнік, ‑а, м.
Майстар, які вырабляе пазументы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
позуме́нтщик пазуме́нтнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)