пажы́ва, -ы, ж.

Тое, чым жывіцца арганізм; спажыва.

П. для раслін, рыб.

Духоўная п. (перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пажы́ва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. пажы́ва
Р. пажы́вы
Д. пажы́ве
В. пажы́ву
Т. пажы́вай
пажы́ваю
М. пажы́ве

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пажы́ва ж.

1. пожи́ва;

2. перен. пи́ща;

дава́ць ~ву чаму́-не́будзь — дава́ть пи́щу чему́-л.;

духо́ўная п. — духо́вная пи́ща;

п. для ро́зуму — пи́ща для ума́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пажы́ва, ‑ы, ж.

1. Ежа, корм; тое, чым жывіцца арганізм. Пажыва для раслін. Пажыва для рыб. □ Прыйшла вясна. Яна адчувалася ўсюды: нават вераб’і і тыя аджылі і весела скакалі на чорных вуліцах, шукаючы сабе пажывы. Чарнышэвіч.

2. Здабыча, нажыва. Асабліва ўдала Лукаш умеў паляваць на каўбасы або сыры. Агледзеўшы пажыву, ён.. адломліваў кавалак як пад’есці і ўцякаў. Лобан.

3. перан. Тое, што дае матэрыял, служыць крыніцай для думак, размоў і пад. Духоўная пажыва. Пажыва для плётак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нае́дак, -дку, м. (разм.).

Тое, чым можна наесціся; пажыва.

Цукеркі — гэта не н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пажы́так, -тку, м.

1. гл. пажыткі.

2. Здабыча, пажыва.

Мышы — самы лепшы п. для кошкі.

П. для роздуму (перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пожи́вка разг. пажы́ва, -вы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жывагло́цтва, ‑а, н.

Разм. Бязлітасны прыгнёт, пажыва за кошт іншых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пожи́ва разг. пажы́ва, -вы ж., спажы́ва, -вы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пажы́так ’дробны скарб, хатнія рэчы; здабыча, пажыва’ (ТСБМ, Нас., Бяльк., Шат.), пожы́ток ’узятак’ (Ніканчук, Лексика Полесья). З польск. pożỳtek ’карысць, выгада’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)