падко́ўны гл. падкова.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падко́ўны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. падко́ўны падко́ўная падко́ўнае падко́ўныя
Р. падко́ўнага падко́ўнай
падко́ўнае		 падко́ўнага падко́ўных
Д. падко́ўнаму падко́ўнай падко́ўнаму падко́ўным
В. падко́ўны (неадуш.)
падко́ўнага (адуш.)		 падко́ўную падко́ўнае падко́ўныя (неадуш.)
падко́ўных (адуш.)
Т. падко́ўным падко́ўнай
падко́ўнаю		 падко́ўным падко́ўнымі
М. падко́ўным падко́ўнай падко́ўным падко́ўных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падко́ўны подко́вный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падко́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які прызначаны для падкоў. Падкоўнае жалеза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падко́ва, -ы, мн. -ы, -ко́ў, ж.

1. Жалезная тоўстая дугападобная пласціна, якая прыбіваецца да конскага капыта для засцярогі ад пашкоджання і слізгацення.

2. Наогул — усякі прадмет або размяшчэнне чаго-н. у такой форме.

|| памянш. падко́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -ко́вак, ж.

|| прым. падко́ўны, -ая, -ае.

Падкоўнае жалеза.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

подко́вный падко́ўны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вухна́ль ’падкоўны гвозд’ (Мядзв., Нас., Шат., БРС), вухна́лік (Нас. Доп., Байк. і Некр.), укр. (в)ухна́ль, (г)ухналь, рус. ухна́ль. Праз польск. ufnal, hufnal з ням. Hufnagel ’тс’ (Брукнер, 592; Фасмер, 4; Рудніцкі, 1, 502; Кюнэ, Poln., 111).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)