Verbum

анлайнавы слоўнік

падкалупі́ць, -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены; зак. (разм.).

1. што. Тое, што і падкалупнуць (у 1 знач.).

2. перан., каго (што). Тое, што і падкалоць¹ (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падкалупі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
	адз.	мн.
1-я ас.	падкалуплю́	падкалу́пім
2-я ас.	падкалу́піш	падкалу́піце
3-я ас.	падкалу́піць	падкалу́пяць
Прошлы час
м.	падкалупі́ў	падкалупі́лі
ж.	падкалупі́ла
н.	падкалупі́ла
Загадны лад
2-я ас.	падкалупі́	падкалупі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час	падкалупі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падкалупі́ць сов., разг.

1. подковырну́ть, подколупну́ть;

2. перен. подковырну́ть, подде́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падкалупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., каго-што.

Разм.

1. Тое, што і падкалупнуць (у 1 знач.).

2. перан. Сказаць што‑н. непрыемнае. І хадзіў Амелька сярод людзей, цёрся ды ўсё азіраўся: ці няма якіх хітрыкаў збоку, ці не збіраецца падкалупіць цябе хто. Лынькоў. Анціп разгортвае газету і пачынае яе моўчкі ўважліва чытаць... Макейчык, ведаючы, што кулі зусім непісьменны, вырашыў у сваю чаргу падкалупіць яго. — Дык што там пішуць? — і хітра прыжмурыў вока. Рылько. Валя ўвесь час услухоўвалася ў маю размову па тэлефоне, і як толькі я паклаў трубку, яна, як бы хочучы падкалупіць мяне, сказала: — Усё ж такі знайшла яна цябе. Сабаленка.