падка́зчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. падка́зчыца падка́зчыцы
Р. падка́зчыцы падка́зчыц
Д. падка́зчыцы падка́зчыцам
В. падка́зчыцу падка́зчыц
Т. падка́зчыцай
падка́зчыцаю		 падка́зчыцамі
М. падка́зчыцы падка́зчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падка́зчыца ж.

1. подска́зчица;

2. разг. доно́счица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падка́зчыца, ‑ы, ж.

Жан. да падказчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падка́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто падказвае (у 1 знач.).

|| ж. падка́зчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

подска́зчица падка́зчыца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)