падзё́ннік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. падзё́ннік падзё́ннікі
Р. падзё́нніка падзё́ннікаў
Д. падзё́нніку падзё́ннікам
В. падзё́нніка падзё́ннікаў
Т. падзё́ннікам падзё́ннікамі
М. падзё́нніку падзё́нніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падзённік м., см. падзёншчык

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падзённік, ‑а, м.

Тое, што і падзёншчык. Кінуў Арцём парабкоўства.., падзённікам зрабіўся. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Падзённік ’падзёншчык’ (Шат.), ’пастух’ (Сцяшк., Сл.), ’падпасак; падзёншчына’ (Мат. Гом.), подзё́ннік ’падзёншчык’ (ТС), падзёнак, падзённік ’падзёншчык; памочнік пастуха’ (Сл. ПЗБ). З польск. podziennik ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

падзённіца, ‑ы, ж.

Жан. да падзённік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

подёнщик падзёншчык, -ка м., падзённік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)