падзё́нка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
падзё́нка |
падзё́нкі |
| Р. |
падзё́нкі |
падзё́нак |
| Д. |
падзё́нцы |
падзё́нкам |
| В. |
падзё́нку |
падзё́нак |
| Т. |
падзё́нкай
падзё́нкаю |
падзё́нкамі |
| М. |
падзё́нцы |
падзё́нках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
падзёнка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Тое, што і аўсянік. Скача воддаль падзёнак сям’я і канае з сонцам. Караткевіч. Падзёнкі — прывабная здабыча для рыбы. В. Вольскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)