падда́шша
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
падда́шша |
падда́шшы |
| Р. |
падда́шша |
падда́шшаў |
| Д. |
падда́шшу |
падда́шшам |
| В. |
падда́шша |
падда́шшы |
| Т. |
падда́шшам |
падда́шшамі |
| М. |
падда́шшы |
падда́шшах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
падда́шша, ‑а, н.
Прастора паміж столлю і дахам. // Жылое памяшканне, якое знаходзіцца пад дахам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Падта́ша ’падпавецце’ (Мат. Гом.). З паддашша ’прастора або папамяшканне пад дахам’; магчыма, няправільны запіс.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)