падбо́й
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
падбо́й |
падбо́і |
| Р. |
падбо́ю |
падбо́яў |
| Д. |
падбо́ю |
падбо́ям |
| В. |
падбо́й |
падбо́і |
| Т. |
падбо́ем |
падбо́ямі |
| М. |
падбо́і |
падбо́ях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
падбо́й, -бо́ю м., спец. подбо́й
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
падбо́й, ‑ю, м.
Натруджанае, падбітае месца на назе. [Чалавек] ступаў леваю нагою адно на пальцы — ад вялікай хады басанож на пяце рваў падбой. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Падбой 1 ’ніз вопраткі, падшыты іншым матэрыялам’ (Сцяшк. Сл., Сл. ПЗБ, Нар. сл., гродз.), падбіцьце́ ’падкладка’ (Шат.), падбі́це ’тс’ (Сл. ПЗБ). Рус. подбо́й, укр. підбі́й. Да падбіць з чаргаваннем галоснага ў корані. Варыянт падбіцьце, відавочна, з польск. podbicie ’падкладка’.
Падбой 2 ’натруджанае, падбітае месца на назе’ (ТСБМ; Нар. сл., навагр.; З нар. сл., карэл.; Нар. лекс., слонім.), ’нарыў пад мазалём’ (ТС). Да падбіць < біць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
подбо́й м.
1. (действие) падбіва́нне, -ння ср.; падшыва́нне, -ння ср.; см. подбива́ть 1, 2;
2. спец., прост. (то, чем подбиты подмётки) падбі́ўка, -кі ж., по́дбіўка, -кі ж.;
3. спец., обл. (подкладка) падшэ́ўка, -кі ж., падкла́дка, -кі ж.;
4. горн. уру́б, -бу м., падбо́й, -бо́ю м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)