падба́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. падба́ўка падба́ўкі
Р. падба́ўкі падба́вак
Д. падба́ўцы падба́ўкам
В. падба́ўку падба́ўкі
Т. падба́ўкай
падба́ўкаю		 падба́ўкамі
М. падба́ўцы падба́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падба́ўка ж. подба́вка, доба́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падба́ўка, ‑і, ДМ ‑баўцы, ж.

Разм.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. падбавіць.

2. Тое, што падбаўлена.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падба́віць, -а́ўлю, -а́віш, -а́віць; -а́ўлены; зак., што і чаго.

Крыху прыбавіць.

П. цукру ў чай.

|| незак. падбаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. падба́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

подба́вка ж., разг. падба́ўка, -кі ж., даба́ўка, -кі ж., дада́так, -тку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)