пагучне́ць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
- |
- |
| 2-я ас. |
- |
- |
| 3-я ас. |
пагучне́е |
пагучне́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пагучне́ў |
пагучне́лі |
| ж. |
пагучне́ла |
| н. |
пагучне́ла |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пагучне́ць сов. стать бо́лее зву́чным
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пагучне́ць, ‑ее; зак.
Стаць, зрабіцца гучным, гучнейшым. Голас у.. [брыгадзіра] пагучнеў, але ў ім адчувалася мяккасць, ласкавасць. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)