пагудзе́ць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пагуджу́ |
пагудзі́м |
| 2-я ас. |
пагудзі́ш |
пагудзіце́ |
| 3-я ас. |
пагудзі́ць |
пагудзя́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пагудзе́ў |
пагудзе́лі |
| ж. |
пагудзе́ла |
| н. |
пагудзе́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пагудзі́ |
пагудзі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
пагудзе́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пагудзе́ць сов., см. пагусці́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пагудзе́ць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак.
Тое, што і пагусці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
погуде́ть сов. пагусці́, пагудзе́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пагу́дка ’чутка, размова, звестка’ (ТСБМ, Яруш., Др.-Падб.), ’напеў, мелодыя, песня’ (ТСБМ), ’ганьба, асуджэнне’. Укр. погу́дка ’асуджэнне’, рус. погу́дка ’мелодыя, напеў, прыгаворка’. З суф. ‑ка ад пагудзець < гудзець (гл.). Параўн. яшчэ пагу́дзіць ’паганьбіць, асудзіць’ (Шат.), ’абсмяяць’ (Сл. ПЗБ), ’палаяць, пакрычаць’ (Сцяшк. МГ). Апошні дзеяслоў з польск. pogudzić ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)