пагарава́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пагару́ю пагару́ем
2-я ас. пагару́еш пагару́еце
3-я ас. пагару́е пагару́юць
Прошлы час
м. пагарава́ў пагарава́лі
ж. пагарава́ла
н. пагарава́ла
Дзеепрыслоўе
прош. час пагарава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пагарава́ць сов. (пожить в нищете) побе́дствовать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пагарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак.

Гараваць некаторы час. — Гады два пагаруем, папакутуем, а там жыць будзем як лепш не трэба. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

помыта́риться паму́чыцца, папаку́таваць, пагарава́ць, памардава́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

помы́кать сов., прост. / помы́кать го́ре пагарава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

помы́каться сов., прост. пагарава́ць; (поскитаться) паблука́ць, пабадзя́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

побе́дствовать сов. пагарава́ць; (долго) разг. папагарава́ць; нацярпе́цца го́ра.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́гараваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак.

1. што. Дабіцца чаго‑н. цяжкай працай.

2. Многа пагараваць, нагаравацца.

3. што. Дамагчыся чаго‑н. пасля доўгіх пакут і намаганняў. [Купала:] — А зямля наша — будзе. Пэўна ж, не такая краіна, як цяпер, але з усім добрым, што выгараваў і выкаваў народны дух, які жыве ў яе імені. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)