павято́вы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
павято́вы |
павято́вая |
павято́вае |
павято́выя |
| Р. |
павято́вага |
павято́вай
павято́вае |
павято́вага |
павято́вых |
| Д. |
павято́ваму |
павято́вай |
павято́ваму |
павято́вым |
| В. |
павято́вы (неадуш.)
павято́вага (адуш.) |
павято́вую |
павято́вае |
павято́выя (неадуш.)
павято́вых (адуш.) |
| Т. |
павято́вым |
павято́вай
павято́ваю |
павято́вым |
павято́вымі |
| М. |
павято́вым |
павято́вай |
павято́вым |
павято́вых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
павято́вы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да павета, абслугоўвання павета. Павятовыя ўстановы. Павятовы ўрач. // Які з’яўляецца галоўным у павеце. Павятовы горад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ро́чкі 1 ’тэрміны судаводства ў гродскіх судах’ (Гарб.). З польск. roki (sądowe) ’тэрмін паўнамоцтва судоў’, ст.-польск. poroczki ’земскія, павятовыя суды’. Да рок 1 (гл.).
Ро́чкі 2 ’верхавіны дрэў’ (іўеў., Сцяшк. Сл.). Няясна. Магчыма, з ’атожылкі на галінах, якія выраслі за адзін год’, гл. рок 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)