павыву́чваць, -аю, -аеш, -ае; зак., каго-што.

Вывучыць усё, многае або ўсіх, многіх.

П. вершы.

Павывучваў сыноў на аграномаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

павыву́чваць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. павыву́чваю павыву́чваем
2-я ас. павыву́чваеш павыву́чваеце
3-я ас. павыву́чвае павыву́чваюць
Прошлы час
м. павыву́чваў павыву́чвалі
ж. павыву́чвала
н. павыву́чвала
Загадны лад
2-я ас. павыву́чвай павыву́чвайце
Дзеепрыслоўе
прош. час павыву́чваўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

павыву́чваць сов.

1. (о многих) вы́учить, обучи́ть;

2. (усвоить — о многом) вы́учить; изучи́ть; разучи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павыву́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Вывучыць усё, многае або ўсіх, многіх. Павывучваць вершы. □ [Настасся:] — Матка павырошчвала, павывучвала [дзяцей], а цяпер глядзіць на іх — не нарадуецца. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́учить сов. вы́вучыць, мног. павыву́чваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павыдуко́ўваць

‘павывучваць, даць адукацыю ўсім, многім’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. павыдуко́ўваю павыдуко́ўваем
2-я ас. павыдуко́ўваеш павыдуко́ўваеце
3-я ас. павыдуко́ўвае павыдуко́ўваюць
Прошлы час
м. павыдуко́ўваў павыдуко́ўвалі
ж. павыдуко́ўвала
н. павыдуко́ўвала
Загадны лад
2-я ас. павыдуко́ўвай павыдуко́ўвайце
Дзеепрыслоўе
прош. час павыдуко́ўваўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

павыву́чваны

1. вы́ученный, обу́ченный;

2. вы́ученный; изу́ченный; разу́ченный;

1, 2 см. павыву́чваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павучы́ць, ‑вучу, ‑вучыш, ‑вучыць; зак., каго-што.

1. Вучыць самому некаторы час. Навучыць урокі. Навучыць верш.

2. Вучыць каго‑н. некаторы час. Навучыць дзяцей замежнай мове. □ Язэпа трохі дзед навучыць, І памуштруе і памучыць. Колас.

3. Разм. Вывучыць, павывучваць усіх, многіх. [Унук:] — З сынамі [дзеду] не пашанцавала. Было чатыры, а няма ніводнага. Самы малодшы, студэнт, прапаў без вестак. Усіх дзед павучыў... Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)