пава́л, -у, м.

Павалены лес, буралом.

У лесе многа павалу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пава́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. пава́л
Р. пава́лу
Д. пава́лу
В. пава́л
Т. пава́лам
М. пава́ле

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Па́вал

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Па́вал Па́ўлы
Р. Па́ўла Па́ўлаў
Д. Па́ўлу Па́ўлам
В. Па́ўла Па́ўлаў
Т. Па́ўлам Па́ўламі
М. Па́ўле Па́ўлах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пава́л, -лу м. (о деревьях) вале́жник, бурело́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пава́л, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. паваліць ​1.

2. Тое, што павалена; павалены лес, буралом. У лесе няма ні павалу, ні галля — ён чысты, як падмецены. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пава́л 1 ’дзеянне паводле значэння дзеяслова паваліць; тое, што павалена; павалены лес, буралом’ (ТСБМ, Яруш., Касп.), пава́ла (Шат.), пава́лка ’тс’ (Мат. Гом.). Гл. валіць.

Пава́л 2 ’столь’ (Сцяшк. Сл., Шатал.), ’гара на хаце’ (Шатал.), пава́ла ’столь’ (Тарн.), пова́л ’тс’ (Шушк., ДАБМ, 116). Запазычанне з польск. powała ’столь з бярвення’, на што паказвае геаграфія слова. Муж. род, відавочна, пад уплывам павал 1. Польск. слова ад прасл. valiti (параўн. Брукнер, 599; Махэк, 676).

Пава́л 3 ’эпідэмія, мор’ (Сцяшк.). З рус. пова́л ’эпідэмія, чума, мор’ (ср. повальная болезнь). Далей да вал, валіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пава́ла

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пава́ла пава́лы
Р. пава́лы пава́л
Д. пава́ле пава́лам
В. пава́лу пава́лы
Т. пава́лай
пава́лаю		 пава́ламі
М. пава́ле пава́лах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вале́жник м. лама́чча, -чча ср.; (о деревьях) пава́л, -лу м., бурало́м, -му м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Валіна ’павал, буралом у лесе’ (Яшк.); ’руіны’ (Грыг.). Да валіць 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пацьмяне́лы, ‑ая, ‑ае.

Які страціў бляск, стаў цьмяным. Калі Павал і Алесь вярнуліся да прызбы, дзед сядзеў ужо з пацьмянелай, залапанай лірай на каленях. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)