паадле́жваць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
паадле́жваю |
паадле́жваем |
| 2-я ас. |
паадле́жваеш |
паадле́жваеце |
| 3-я ас. |
паадле́жвае |
паадле́жваюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
паадле́жваў |
паадле́жвалі |
| ж. |
паадле́жвала |
| н. |
паадле́жвала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
паадле́жвай |
паадле́жвайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
паадле́жваўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
паадле́жваць сов., разг. (лёжа в неудобном положении, вызвать онемение какой-л. части тела — о многом) отлежа́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паадле́жваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Адлежаць усё, многае. Паадлежваць бакі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
отлежа́ть сов. адле́жаць, мног. паадле́жваць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)