ну́каць, -аю, -аеш, -ае; незак., на каго і без дап. (разм.).

Гаворачы «ну», паганяць каня або падганяць скаціну.

|| наз. ну́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ну́каць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ну́каю ну́каем
2-я ас. ну́каеш ну́каеце
3-я ас. ну́кае ну́каюць
Прошлы час
м. ну́каў ну́калі
ж. ну́кала
н. ну́кала
Загадны лад
2-я ас. ну́кай ну́кайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ну́каючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ну́каць несов., разг. ну́кать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ну́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., на каго і без дап.

Разм. Гаворачы «ну», паганяць каня або падганяць скаціну. Ходзіць, нукае Араты. Танк. Пастухі выганялі ў поле гавяду. Трубілі ў бяроставыя трубы, гралі на жалейках, крычалі і нукалі. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ну́кать несов., разг. ну́каць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зану́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць нукаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ну́канне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. нукаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ну́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., на каго і без дап.

Разм. Аднакр. да нукаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Панука́ць ’прымушаць рабочую жывёлу рухацца хутчэй; нокаць; дэспатычна распараджацца, не лічыцца з чым-небудзь, папіхаць’ (ТСБМ). Да ну, нукаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пу́кала ’пухір у рыбы’ (ЛА, 1). Ад гукапераймальнага пук! (гл. пукі) ці дзеяслова пу́каць ’лопаць, разрывацца з трэскам’, гл. нукаць j.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)