ну́канне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. ну́канне
Р. ну́кання
Д. ну́канню
В. ну́канне
Т. ну́каннем
М. ну́канні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ну́канне ср., разг. ну́канье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ну́канне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. нукаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ну́каць, -аю, -аеш, -ае; незак., на каго і без дап. (разм.).

Гаворачы «ну», паганяць каня або падганяць скаціну.

|| наз. ну́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ну́канье ну́канне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)