нерво́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. нерво́вы нерво́вая нерво́вае нерво́выя
Р. нерво́вага нерво́вай
нерво́вае		 нерво́вага нерво́вых
Д. нерво́ваму нерво́вай нерво́ваму нерво́вым
В. нерво́вы (неадуш.)
нерво́вага (адуш.)		 нерво́вую нерво́вае нерво́выя (неадуш.)
нерво́вых (адуш.)
Т. нерво́вым нерво́вай
нерво́ваю		 нерво́вым нерво́вымі
М. нерво́вым нерво́вай нерво́вым нерво́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

га́нглій, ‑я, м.

Скопішча нервовых клетак, нервовых вузлоў.

[Ад грэч. ganglíon — вузел.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неўрыле́ма, ‑ы, ж.

Спец. Абалонна перыферычных нервовых валокнаў.

[Ад грэч. neuron — валакно, нерв і lemma — шкарлупіна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псіханеўро́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст па псіхічных і нервовых захворваннях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нейра...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які мае адносіны да нервовых клетак, нервовай сістэмы, да нерваў (у 1 знач.), напр.: нейравірусны, нейрагенетыка, нейраэпітэлій, нейраанатомія, нейрапсіхалогія, нейрасакрэцыя, нейрафізіялогія, нейрахірургія.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

неўрапато́лаг, ‑а, М ‑у, м.

Урач па нервовых хваробах, спецыяліст па неўрапаталогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неўрапа́тыя, ‑і, ж.

Агульнае абазначэнне нервовых хвароб без сталых патолага-анатамічных змен.

[Ад грэч. neuron — валакно, нерв і pados — пакута.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

то́нус, -у, м.

1. Працяглае ўзбуджэнне нервовых цэнтраў і мышачных тканак, якое не суправаджаецца стомай і абумоўлівае пэўнае функцыянаванне органаў.

Мышачны т.

Зніжаны т. сэрца.

2. перан. Ступень жыццядзейнасці арганізма або асобных тканак.

Жыццёвы т.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

право́днасць, ‑і, ж.

1. Здольнасць рэчыва, матэрыі праводзіць цяпло, гук, электрычны ток і пад. Праводнасць металаў.

2. Здольнасць нервовых і мышачных тканак жывёльнага арганізма перадаваць узбуджэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэакты́ўнасць, ‑і, ж.

Спец.

1. Здольнасць выклікаць рэакцыю, быць рэактывам.

2. Здольнасць рэагаваць на знешнія раздражненні. Расстройствы каардынацыі рухаў лягушак могуць тлумачыцца рознай рэактыўнасцю нервовых цэнтраў. «Весці».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)