непазбы́ўны, -ая, -ае (разм.).

Такі, які не праходзіць, ад якога цяжка пазбавіцца.

Непазбыўная туга.

|| наз. непазбы́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

непазбы́ўны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. непазбы́ўны непазбы́ўная непазбы́ўнае непазбы́ўныя
Р. непазбы́ўнага непазбы́ўнай
непазбы́ўнае		 непазбы́ўнага непазбы́ўных
Д. непазбы́ўнаму непазбы́ўнай непазбы́ўнаму непазбы́ўным
В. непазбы́ўны (неадуш.)
непазбы́ўнага (адуш.)		 непазбы́ўную непазбы́ўнае непазбы́ўныя (неадуш.)
непазбы́ўных (адуш.)
Т. непазбы́ўным непазбы́ўнай
непазбы́ўнаю		 непазбы́ўным непазбы́ўнымі
М. непазбы́ўным непазбы́ўнай непазбы́ўным непазбы́ўных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

непазбы́ўны неизбы́вный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

непазбы́ўны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Такі, які не праходзіць, ад якога цяжка пазбавіцца. Увечары зноў за сцяною гучала песня, зноў муціў мяне непазбыўны сум. Дуброўскі. Якое гэта непазбыўнае гора, калі, падначаленая волі бацькоў, дзяўчына ахвяруе сваім каханнем! Куляшоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Непазбы́ўны ’якога цяжка пазбыцца’ (Нас.), непазбы́ўна (Гарэц.). Да пазбыцца ’вызваліцца ад каго- ці чаго-небудзь’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

неизбы́вный уст. непазбы́ўны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

немінучы, непазбыўны, неадваротны

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

неизглади́мый непазбы́ўны; (незабываемый) незабы́ўны; (глубокий) глыбо́кі;

неизглади́мый след глыбо́кі след;

неизглади́мое впечатле́ние незабы́ўнае (глыбо́кае) ура́жанне;

неизглади́мое го́ре непазбы́ўнае го́ра.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

муці́ць, мучу, муціш, муціць; незак., каго-што.

1. Рабіць мутным (у 1 знач.), каламуціць. Мільгалі лускою шчупакі. Здавалася часам, што гэта яны муцілі халодную паводкавую ваду. Пестрак.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.); перан. Не даваць спакою, непакоіць, трывожыць. Увечары зноў за сцяною гучала песня, зноў муціў мяне непазбыўны сум. Дуброўскі. І душу муціць неспакой, А кожны грук і др[ы]гаценне У сэрцы болем аддаюць. Колас.

3. пераважна безас. Цягнуць на рвоту, быць у стане млосці. Яго муціла ад курэння. □ Назаўтра мяне так муціў голад, што я не ведаў, дзе мне дзецца. Сачанка.

•••

Муціць ваду — тое, што і каламуціць ваду (гл. каламуціць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)