недада́ча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. недада́ча
Р. недада́чы
Д. недада́чы
В. недада́чу
Т. недада́чай
недада́чаю
М. недада́чы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

недада́ча ж. недода́ча

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недада́ча, ‑ы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. недадаць.

2. Частка чаго‑н., якой нехапае да поўнай выдачы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недапёк, -у, м.

1. Недастатковая прапечанасць хлеба і хлебных вырабаў.

2. Недадача печанай прадукцыі з адпушчанай колькасці мукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

недапёк, ‑у, м.

1. Недастатковая прапечанасць хлеба і хлебных вырабаў.

2. Недадача печанай прадукцыі з адпушчанай колькасці мукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недода́ча ж. недада́ча, -чы ж.; (действие — ещё) недадава́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)