небажа́ты
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
небажа́ты |
| Р. |
небажа́т |
| Д. |
небажа́там |
| В. |
небажа́т |
| Т. |
небажа́тамі |
| М. |
небажа́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
небажа́ты ед. нет, ласк., обл. племя́нники, внуча́та
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
небажа́ты, ‑жат; адз. няма.
Абл. Пляменнікі, унукі (звычайна ў дзіцячым узросце). — Ну, небажаты, будзем снедаць — У людзей садзяцца ўжо абедаць.. Гаворыць дзядзька, сам сядае І стол абрусам засцілае. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Небажа́ты ’пляменнікі, унукі’ (ТСБМ) і адз. л. небажа́ («гаворыцца з пагрозай і больш у дачыненні да няпоўналетніх», Нас.), небажа́та ’ўнукі’ (Ян.), небожа́та, адз. л. небо́ж ’ласкавы зварот да малых, маладзейшых з боку старэйшых’ (ТС), ’пляменнікі’ (пін., Сл. ПЗБ), небажаня́та ’тс’ (любан., лях., Сл. ПЗБ). Гл. нябога.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)