наё́мніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. наё́мніца наё́мніцы
Р. наё́мніцы наё́мніц
Д. наё́мніцы наё́мніцам
В. наё́мніцу наё́мніц
Т. наё́мніцай
наё́мніцаю		 наё́мніцамі
М. наё́мніцы наё́мніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наёмніца ж. наёмница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наёмніца, ‑ы, ж.

Жан. да наёмнік (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наёмнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Ваеннаслужачы наёмнага войска.

Вярбоўка наёмнікаў.

2. Той, хто за плату гатоў здзейсніць злачынства, выгаднае наймальніку.

Няма апраўдання наёмнікам і тэрарыстам.

3. Тое, што і найміт.

|| ж. наёмніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. наёмніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)