начо́тчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. начо́тчыца начо́тчыцы
Р. начо́тчыцы начо́тчыц
Д. начо́тчыцы начо́тчыцам
В. начо́тчыцу начо́тчыц
Т. начо́тчыцай
начо́тчыцаю		 начо́тчыцамі
М. начо́тчыцы начо́тчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

начо́тчыца ж. начётчица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

начо́тчыца, ‑ы, ж.

Жан. да начотчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

начо́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які многа чытае, але павярхоўна, некрытычна засвойвае прачытанае.

|| ж. начо́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

начётчица начо́тчыца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)